Tırnak İçi

Tırnaklarım benim değildi

Kırmızıya boyarken onları özenle, ödünç alınmış bir malın

kırılganlığını kusuyorlardı. Kırılganlık ancak kusulabilirdi.

Bırak da kendi pişmanlığımda sürüneyim, dedim ona

giderken. Süzülen yaşlar hedefini buluyordu. “Yaşasın!”

dedim artık kendisi oldu.

Erken miydi sevincim? Anımsadım ki her acı saf değil.

İblisle flörtüne tükürdüm ben senin. Ezik

bedenin ruhunu

masum kılar mı sandın?

Ayartmak bir seslenişti, seni hiç anlamadığını söylediğin

tanrına. Kendin miydi gerçekte ayarttığın, tanrın mı yoksa?

Tek şahidi kendimiz değil miyiz yaşadıklarımızın aslında.

Tanrıyı buna dayanamadığımız için yaratmadık mı fütursuzca?

Senin olan ne var bu çamurda? Neyi saklayabilirsin sonsuza

 dek yanında? Uzvun bile lanetlemişken seni, direnemediğin

 arzunla, sen hangi cüretle ben benim diyebilirsin

ayartılmışlığına!

Sinsi bir ruhun bencil arzusuydu sevgi dediğin

zehirli bir ok gibi kullanıyordun gözyaşlarını.

Oysa biliyordun ki telafisi olmayan bir hatanın çığlıydı

acıların. Acıyordu vicdanın.

Ben öğrendim artık uzuvlarımın toplamı olmadığımı.

Şu küçücük tırnaklar bile benim değil ki. Kırmızı boyalar

benim olsun diye çizilmiş bir umudun gölgesi.

Hiçbir şeyimiz yok aslında tırnak içine kaçırabildiğimiz

anlamlarımızdan başka.

Hakikat, ödünçmüş meğer.

Kırılganlığın bile sahteleşebildiği pisletilmiş yörüngeler.

Rahat bırak artık kendini, tırnak içine alabildiğin anlamlarını

kırmızıya boya.

Hadi!

Pınar Nurhan, Kara Şiir Antolojisi