Orman ve Yağmur

Yaprak üzerinde bir damla utandı toprağa damlamaya.

İki sevgili, gördü bu utangaç damlayı ve kendi yaşlarını

gösterdiler ona.

Orman dediler bu yaşlarla beslenir ey damla!

Sen yağmurların zerreciği, biz tanrının; utanma kendinden.

Sevgililerin yüreğindeki çentiklerden akar yaşlar, sen de

gökyüzünün çentiğinden gelmektesin.

Sen bu ormanın

besinisin, biz de uzvu.

Sen bizi, biz seni büyütürüz yaşlarla

damlaya damlaya ey damla!

Orman için yağmur ne ise, yâr için de yâren öyle. Yağmur,

ormanın orman da yağmurun sebebi…

İn oradan sevgili

damla! Utanma artık, bağışla bereketini toprağa.

Gülümsedi

damla.

Düzeltti eğdiği boynunu.

Ben topraktan değil, ben

ormandan değil, ben yapraktan değil, sizden utanıyordum ey

sevgililer!

Sizin gözlerinizden süzülenler, tanrının evinde

bizleri yaratan kaynak gibi.

Sizin bakışlarınız meleklerin bize

gülümseyen yüzleri, sizin sarmaşık olmuş bedenleriniz, gökte

rastladığım, perilerin dansı gibi.

Ben kendimi göğün bir uzvu

sanıp yüceltirken sizi gördüm ey sevgililer!

Ben bir damlayım

dedim kendime ya onlar kim?

Hiç bilmedikleri göğü

yeryüzüne indiren elçiler mi?

Utandım, utandım

damlayamadım.

Şimdi görüyorum ki, benim tanrım olan

yağmur, sizin gönlünüzün alevinden yanan göklerin iki

sevgiliye ağlamasıymış.

 Pınar Nurhan, Modern Cinayetler