Âmin

1

Kalbimdeki aç ağza parmağını sokan hain kalabalık,

üzerindeki örtüyle peçelenen arzuların dermansız feryadı!

Acıtmaz kimseyi çığlıklarınız. Kısık bir çığlık uyandırmaz

közlenmiş gerçeğin karanlığını, yanar hakikat. Ve küllerini

emerken bilirsiniz yağmaladığınız sevgilerin gölgelerinde

mutluluk yeşermez. Zannetmeyin ki demlenecek inkârlarınız

ve aldatmayın çocuklarınızı azgın iffetinizle. Namusunuza

sarılıp uyuyun her gece; fakat çocuklarınız sizin en büyük

günahınız. Zannetmeyin ki demlenecek hatıralarınız. Sıra sıra

iz sürecekler kokuşmuş geleceğinizin ardından, şimdiyi

emecekler.

Yok sizin şimdileriniz.

Geçmiş ve geleceğe sıkışmış hakikatiniz. Neresinden başlasak

düzelmez yazılanlar. Zaman bir sayfa değildir, silemezsiniz.

Ölüm kederli dudaklarını uzattığında alnınıza, bükmeyin

boynunuzu ve sahip çıkın yaşadıklarınıza.

Fakat yaşadınız mı ki siz!

Küllerini toplayın savurduğunuz gençliğinizin. Besmeleyle

başlayın cinayetlerinize.

Ve âmin demeyi unutmayın

2

Savuruyorum imgelerimi suretinize. Açıyorum kalemimi…

Kurşun!

Yavaş yavaş yitirdiğiniz hayat, çekiyor parmaklarını kalbimin

üzerinden. Kalbim kapanıyor üzerine aç ağzının.

Selamlıyorum dirimi ölümün dudaklarıyla.

Ölebiliyorum ve ölüm, dionyssosun karnında

buluyor ruhumu. Aman dilemeden teslim ediyorum dilimi

dudaklarına.

Ölebiliyorum, yaşayabildiğim içindir belki.

3

Ebedî aşklara selam olsun.

masumiyetin  çağı olan  aşklara!

Sizler iffetinize sarılırken

geceleri, rüyalarınızda yitirdiniz tasladığınız tüm

masumiyetleri. En büyük günahımız aşktı bizim.

Yitirmedik masumiyeti.

Yaslayayım başımı dudaklarına ölüm: öp beni!

Çek içine dirimin nefesini.

 Pınar Nurhan, Modern Cinayetlerin Kokusu-siyah beyaz yayınları 2009